dinsdag 17 maart 2015

Over mij......

                                   Een  "Zeven Heuvelen Weg".  
                               
Tot nu toe gingen mijn blog's over mijn werk. Voorbeelden en bijzondere belevenissen uit de praktijk van een door paarden geholpen coach. 

Deze keer schrijf ik over mezelf, over de weg die ik heb afgelegd en die ik nog steeds volg. De weg van groei en ontwikkeling die nooit stopt en die me nog wie-weet-waar gaat brengen.

De aanleiding voor dit blog is het lotgenotencontact voor mensen met chronische pijn en vermoeidheid dat ik samen met Judith, een fysiotherapeute, aan het opzetten ben. Bij dit contact hoort ook een (besloten) facebookgroep "Pijn de Baas tussen Waal en Maas". Mensen kunnen hier lief en leed delen en dat gebeurd volop. Behalve één van de initiatief nemers van deze groep ben ik ook een lotgenoot. Vandaar....

Erg lenig en sportief was ik nooit. Ik was zo'n kind dat altijd als laatste voor een team  gekozen werd. Vanaf  mijn 25 ste had ik regelmatig pijnklachten, was stijf, snel moe en voelde me vaak onbegrepen. Na een lange weg langs allerlei artsen, hulpverleners en "peuten" werd bij mij fibromyalgie gediagnosticeerd. 
Met die diagnose heb toen ik niet veel gedaan, ik had andere dingen aan mijn hoofd. Net gescheiden, twee jonge kinderen, een tegenwerkende "ex", een studie volgen en werk zoeken: Ik moest door! Dat werk vond ik, ik slaagde voor mijn studie en vond een nieuwe partner. Samen met hem, mijn en zijn kinderen vormden we een patchwork gezin.  

En toen alles weer in mijn leven weer wat rustiger was kwam de man met de hamer. Ik stortte in, ik kreeg een depressie en was overwerkt.

Ik zocht en vond hulp en volgde een revalidatie-traject op de St. Maartenskliniek. Ik ging weer aan het werk. 
Jaren later volgde een tweede periode van uitval en ziekte. Mijn werkgever wilde toen niet meer met me verder. Bij mij veranderde er veel.
Ik ben anders naar mezelf gaan kijken, ik ontdek steeds meer mijn sterke en zwakke kanten. Mijn interesses zijn gedeeltelijk verschoven. Ik heb opnieuw een studie gevold en ben een eigen praktijk begonnen.

En daar sta ik nu, zo'n 20 jaar na de diagnose. Ik ben Equine Assisted Coach(coach met hulp van paarden),  volg mijn passie en help mensen die vastlopen verder. En ja, ik heb nog steeds pijn, ben nog steeds moe en zit regelmatig niet goed in mijn vel.

                                     
Het is en blijft lastig. Het is voor mij belangrijk dat ik mezelf heb leren begrijpen. 
Ik weet vaak wel wat ik nodig heb op een moeilijk moment. Dat wil niet zeggen dat ik mezelf dat altijd gun en ook is ( b.v. rust nemen en je terug trekken) niet altijd alles mogelijk.
Het werkt voor mij om positief te denken, dicht bij mezelf te blijven en regelmatig lief voor mezelf te zijn. Ik blijf zoeken naar wat er mogelijk is en werk aan creatieve, onconventionele oplossingen voor de hindernissen waar ik tegen aanloop.

En oplossingen, die zijn er volop! 
En als ik ze vind, vind ik ook de kracht om door te gaan!


Liesbeth Hoezen
www.oberon-coaching.nl